توبه تا حضور موت 2008/04/29

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: کعبه جانان - جلد اول

خداوند تا حضور موت توبه بندگان را می‌پذیرد، پس بر مکلّف است که در هر حال غفلت از خود ننماید و شیطان را به مُلک قلب خویش راه ندهد. قلب انسانی هم قابل حسنات مَلَکیّه است و هم قابل وساوس شیطانیّه. وقتی وساوس شیطانیّه در قلب اثر کند، شوقی و سپس عزمی به سوی گناه پدید آید، چنان عزمی که سبب تحرک قدرت اعضاء و جوارح جهت صدور گناه شود. امّا با تأثیر حسنات مَلَکیّه در قلب، شوقی به سوی حق حاصل گردد که رافع شوق ذنوبی است. به زوال شوق ذنوبی، عزم بر گناه زایل شود و به زوال آن، قوّه و قدرت و سایر موجبات فعل ذنوبی از بین رود، زیرا که مسبَّبات زایل گردند به زوال اسباب آنها.

چون خداوند متعال خود را به تَوّاب و رحیم و غَفّار وصف نموده و وعده قبول و مغفرت به تائبین داده و باب توبه را تا حضور موت مفتوح فرموده، واجب است که بندگان معصیت بر این خدای رحمان نکنند. و اگر گاهی مغلوب نفس امّاره شدند، بزودی توبه و استغفار کنند و عدم عود را از حق‌تعالی مسئلت نمایند تا دوباره شیطان بر قلب آنان راه نیابد.

شیطان مثل خون در بدن جریان دارد، لذا باید به قدری از قوّت ‌ایمان برخوردار بود که بتوان از عهده چنین دشمنی برآمد، تا با نجات از این مَهلکه داخل در جرگه مخلَصین شد، که شیطان گفت «لَاُغْوِیَنَّهُمْ اَجْمَعینَ ‏اِلاّ عِبٰادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصینَ: همگی را جداً از راه به در می‏برم مگر آن بندگان خالص شده­ات را».