آداب باطنی زیارت 2010/08/07

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: نبوت و امامت

آداب باطنی زیارت

بر زائر است انصراف از اِستِجلاب لذایذ جسمانی و مُشتَهیات نفسانی و محفوظ داشتن دل از عوارض خارجیّه که رافعِ جوهرِ صافیّه اوست.

مقصود از زیارت، قصد کردن زائر است مَزور را برای تعظیم و استیناسِ معنوی با او. مقصود از زیارت، استفاضه و استناره است از فیوضات و انوار باطنی مَزور.

مؤانست با عالَمِ انوار اوصیاء را حضور دل و استعداد استضائه ملزوم بوَد. زائر در پیشگاه با عظمت اوصیاء، باید دل را مرآت اِشراق جمال محبوب نماید. زائر باید دل خود را از نقوش مادی فارغ کرده، مرغ دل را در فضای الهیّه بپراند. آنجاست که معنویّات زائر با معنویات مَزور اتصال یافته، دلش محل فیوضات الهی و مَهْبَط تجلیّات او خواهد شد.

آری، زیارت باطنی یا حقیقت زیارت، اقبال دل است بر حضرت ذوالجلال و توجّه اوست به آن وصیّ بزرگوار. این توجه و اقبال، مدار قبولی اعمال و مرکز دایره تمامیّت و کمال علمای ربانی و عارفان راه حقیقت بوَد. به وسیله این توجه و اقبال است که  می‌توان

از مُلْک به ملکوت، و از خطّه خاک به عالَمِ پاک راه یافت.

در اثر این توجه و اقبال است که از قید علایق دنیوی رَسته، و به معراج ترقیّات معنوی پیوسته، و از مدارج فهم به معارج عالیه آن رسیده، به مقام قرب الهی و ادراک فیوضات نامتناهی نایل توان شد.

عارفان و علمای ربانی در اثر همان توجه و اقبال که یگانه جاذبِ عنایتِ نور ازلی است، معنی انعکاس انوار جبروتی را در مرآت ملکوتی مشاهده نمایند و آیات اسرار را از صفات اوراق حقایق بخوانند. آنجاست که سوابق جَذَبات حق از بَوادی کرم، استقبال حالِ آن جنابان کند و خاشاک وجود وَهمیّات را به کلی در آتش فناء سوزانند و به نظر الهی، بُراق ِحقیقت را در فضای ساحات عالَمِ جبروت برانند.