صدور معجزه از امام علی(ع) 2010/06/17

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: نبوت و امامت

صدور معجزه از امام علی(ع)

از جمله ادلّه دالّه بر صحت امامت آن حضرت، اظهار معجزه است، و غیر از آن حضرت کسی از ‏خلفاء‏ چنین نکرده و راه اعجاز و کشف و کرامت بر ایشان مسدود بود.

ادعای امامت آن حضرت از واضحات و مسلّمات است و بنا به اعتراف عامّه و خاصّه، لایق این منصب الهی، علی^(ع) بود، و میان علماء مشهور است که آن حضرت بعد از فراغ از تجهیز رسول خدا^(ص)، در مقام احتجاج و طلب حقِّ خود برآمد.

چنان که دعوی نبوّت، مقرون به اعجاز، اثبات نبوت می‌کند، هم‏چنین است در امامت، به جهت آن که هر دو سفیرند از جانب حق‏تعالی و مساویند در این دو منصبِ عظیم، مگر در آنچه سابق ذکر شد.

در آشکار و نهان، آن حضرت اظهـار امامت می‌کـرد و به خانه‌های مهاجـر و انصار  برای اخذ بیعت می‌رفت. چنان که خلیفه ثانی چند بار ذکر کرده که به این منصب الهی، علی^(ع) سزاوارتر و احقّ است.

متّفقٌ‏علیه است نزد عامّه که حضرت علی^(ع) راضی نبود به خلافت ابی‌بکر، و در کراهت و عدم رضا باقی بود، و معلوم است که عدم تمکین و رضای او به جهت این نبود که امّت را به خلیفه و امیر احتیاج نیست، و یا این که غیرِ خود از صحابه، به خلافت احقّ است، بلکه بـه جهت حقانیّت خود بود، چنان کـه در خُطَب نهج‌البلاغه تصریح فرموده که

به خلافت و امامت، من احقّم از دیگران.

اظهار معجزه آن حضرت، اَظهَرُ مِنَ ‌الشّمس است، چنان که معجزات مضبوطه او، از هزار متجاوز است و معجزات غیر مضبوطه او، از حدّ و حصر بیرون است، چنان که آن حضرت از کثرت اظهار معجزه، ملقّب به «مَظْهَرُالْعَجایِبِ وَ مَظْهَرُالْغَرایِبِ» گردید.