صدور نصّ و ظهور معجزه 2010/04/05

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: نبوت و امامت

صدور نصّ و ظهور معجزه

طریق معرفتِ صدقِ هر نبی در دعوی نبوت، منحصر است در دو چیز: یکی نصّ سابق بر لاحِق، و دیگری معجزه.

در جمیع کتب سماویّه، خبر بعثت حضرت رسول اکرم^(ص) رسیده است. در بعضی از آنها نامِ نامی آن حضرت و در بعضی، اوصاف و علائم او ذکر شده است. چنان که حضرت موسی و حضرت عیسی علیهما‌السلام در خصوص پیغمبر ما صلی الله علیه و آله نصّ کردند، به نحوی که مُتَتَبِّع را شُبهه و رَیبی باقی نمی‌ماند در این که، حضرت باریتعالی آن حضرت را برگزیده است از سایر مخلوقاتِ خود، و مُخَلَّع فرموده است او را به خلعت خاتمیّت و مُصطَفَویّت.

چون نبوّتِ نبیِ سابقْ بر امّت خود ثابت شد، واجب است تصدیق او در هر چیزی که خبر می‌دهد از آن، چنان که نصّ فرمود حضرت خاتم‌الانبیاء^(ص) بر امامت ائمه اطهار^(ع)، لیکن این نصّ، اثبات نبوت یا امامتِ شخص خاص نمی‌کند مگر بعد از اجتماعِ اوصاف در شخص خاص، و یا آن که شخص خاص در زمان نبیِّ ناس باشد.

معجزه، امری است خارقِ عادت که مطابق دعوی باشد، پس لابدّ است از بیان معنی خَرْقِ عادت تا ممتاز شود از اموری که مانند است به خرق عادت و حال آن که خرق عادت نیست.

هر امری که حادث شود، خواه وجودْ خواه عدم، او را سببی باشد از اسباب عادیّه. اسبابی که حق‏تعالی‏‏ در این عالَم به جهت حدوثِ حوادث تقدیر فرموده بر سه گونه است: ارضیّه، سماویّه و مُرکبّه.

هرچه حادث شود به سببی از اسباب ثلاثه، واقع بر مَجرای عادت شود؛ ولی اگر امری حادث شود بدون وساطت سببی از اسبابِ مذکوره، خارج از مجرای عادت خواهد بود، یعنی عادت با آن مُنْخَرِق شود، و خرق عادت از این باب بوَد.

خرق عادتی که پیش از بعثت از نبی ظاهر می‌شود «‌اِرهاص» گویند، مانند انکسار طاق کسری و اِنطفاء آتشکده فارس و خشکیدن بُحَیرَه ساوه در شب مولود حضرت ختمی مرتبت صلی‌الله علیه و آله، و تظلیل غَمام و تسلیم اَحجار قبل از بعثتِ آن حضرت.