علائمی از ایمان 2008/03/27

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: کعبه جانان - جلد اول

اسلام دینی است امنیّت‌بخش و از معانی کلمه اسلام، داخل شدن در آرامش است چه از نظر درونی و چه در روابط با دیگران. مسلمان واقعی باید این آرامش و امنیّت را با پذیرش و عمل به آیین مقدس اسلام بیابد تا هم در درون خود بیمناک نباشد که مَشْی او در زندگی بر خلاف مسیر آفرینش است، و هم دیگران در معاشرت با او احساس آرامش و امنیت از هر گونه ترس و خیانت کنند.

ایمان بالاتر است از اسلام و مؤمن کسی است که علائم ‌ایمان از وجود او ظاهر شود. از علائم ‌ایمان، صبر و بردباری و خویشتنداری در مقابل امور نفسانی است. چنین فردی مسلّماً پرهیزکار بوده، همیشه قلبش از آلایش معاصی پاک و منزّه است و در صدد ارتکاب به محرّمات برنمی‌آید. او به رضای حق شب و روز در راه تحصیل حقایق و کسب علوم و معارف حقه کوشش می‌کند، و در پرتو آن می‌تواند ظلمات معاصی و تیرگی‌های مرگ را مشاهده کند.

خطاب الهی دائماً از غیب متنزّل است و مؤمنین حقیقی آنانند که این خطاب الهی را دریافته‌اند که ‌ای مردان الهی! اکنون نوبت شماست و فرصت در اختیار شما که کلام حقه را بشنوید و از این موقعیت استفاده نمایید؛ آنان نیز این فرصت ممتاز الهی را غنیمت شمرده و به حد کمال از آن بهره‌برداری می‌کنند.

مؤمنین حقیقی صاحبان ‌ایمان و یقین و هشیاری و آگاهی هستند. آنان دارای عدل و انصافند، بر علیه نفس و امیال نفسانی مبارزه کرده آن را از افراط و تفریط نگه می‌دارند. آنان ابتدا با نفس خود جهاد می‌کنند و سپس مردم را هم به این جهاد مقدس دعوت می‌نمایند.

مردان الهی کسانی هستند که آثاری از کمالات الهی در وجودشان به ودیعه نهاده شده است. آنان کمال سعادت را نصیب کسی می‌دانند که همه ابعاد انسانی او به بهترین وجه گسترده شده به تکامل رسد.

بنابراین سالک حقیقی، خصوصاً صاحبدلان و عارفان را آثاری است، لذا بدون آثار و مدارک و مطالعه و تحقیق همه جانبه در کیفیت عوالم ظاهری و باطنی او، هرگونه قضاوتی سطحی است.

کلام عرفا و صاحبدلان و اهل وصال، مُعرِّف مراتب معنوی آنان است. از عارف واقعی که در ردیف صاحبدلان و اهل وصال است، مسلّماً انحراف و معصیتی سر نمی‌زند. ارتکاب معصیت در اثر فقدان ادراک لذات واقعی است و انسان تا زمانی مرتکب آن می‌شود که از انحراف خود احساس لذتی نماید. ولی اگر لذت ‌ایمان و حقیقت در ذائقه باطنی او جلوه‌گر شده حلاوت آن بر سایر لذایذ فائق آید، معصیت از وجود او رخت بربندد.

در انسان کمال‌یافته، ادراک حقیقت و احساس لذت معنوی به حدّ کمال است. در مقامی که انسان زیبایی مطلق را درک نماید، هرگز متمایل به زیبایی جزیی در اشیاء نمی‌گردد.