دنیا زمینه وصال 2008/02/09

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: کعبه جانان - جلد اول

دنیا زمینه وصال

حضرت آدم^(ع) به امر الهی در بهشتی برزخی سُکْنی گزید، ولی در اثر تخلّف از نهی ارشادی و تناول از شجره ممنوعه از بهشت اخراج و به دنیا هُبُوط کرد. البته ورود به دنیا برای ‌ایفاء رسالت و خلافت الهی، خواست قطعی خدا و موفقیتی حاصل‌شدنی بود. اگر آن برگزیده الهی در مقام صبر و وفا به عهد بود، چه بسا خروج ‌ایشان با علل رحمانی و اِعزاز و اِکرام می‌شد، امّا علت شیطانی واسطه هبوط به دنیا گردید و در این ابتلاء حکمت‌هاست.

از برگزیدگان الهی نه تنها معصیت که حتی ترکِ ‌اَوْلی هم غالباً صادر نمی‌شود، و اگر مختصر تأخیری در رعایت مستحب یا مکروهی رخ دهد، به علت معرفت اعطایی به آنان، به شدت احساس ندامت و شرمساری می‌کنند. ولی حجاب حاصله از صدور خطا در آنان‌ ایجاد شوق و ذوق خاصی برای جبران آن نموده، امکان دارد به فضل و کرم الهی بیش از پیش بر قرب و صفایشان افزوده گردد.

برای حضرت آدم^(ع) با آن معرفت و منزلت، در بهشت صفا و لذتی بود، همان صفا و لذت بلکه بالاتر از آن در مقام توبه و انابه از ترکِ اولای ارشادی، حاصل می‌شد و بعد از سال­هایی چند تضرع و زاری توبه آن بزرگوار پذیرفته شده بر مقامش افزوده گشت. در حقیقت آن شجره ممنوعه از اشجار مادی برای امتحان کمالیّه بود. آن شجره و وسوسه و اخراج، هر کدام علتی بود برای زمینه وصال، متمّم وصال و مکمّل وصال که فناء در خود و بقاء در حق است.

خداوند متعال راه الهی و غیر الهی را به واسطه حضرات انبیاء و اوصیاء و اولیاء به انسان‌ها نشان داد و وظایف و تکالیف آنان را تعیین کرد. در قبال آن، قوای اختیاریه را در آدمیان به ودیعه نهاد تا به واسطه این قوا بتوانند راه رحمانی را اختیار کنند و خود را به اعلی عِلّیّین رسانند، طبیعت و کاینات را تسخیر نموده مقامشان بالاتر از فرشتگان گردد و آنان را به خدمت خود درآورند. و نیز بتوانند به واسطه این قوا قدم به عالم غیر رحمانی نهاده از «اُولٰئِکَ کَالْاَنْعٰامِ: آنان همانند چهارپایان هستند» گرفته خود را به درجه «بَلْ هُمْ اَضَلُّ: بلکه گمراه­ترند» برسانند؛ و بدینسان دنیا محل ابتلاء و آزمایش الهی برای همه طالبان وصال باشد.