افول نورایمان 2008/04/05
بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی
کتاب: کعبه جانان - جلد اول
کمال انسان با رشد علم و ایمان او رابطه مستقیمی دارد. بنا به آیات قرآن درجات کمالات و مقامات هر انسانی در پیشگاه احدیت به میزان علم و ایمان اوست. خداوند متعال درجات اهل ایمان و کسانی را که علم به آنان اعطا گردیده، بلندتر می‌گرداند: «یَرْفَعِ اللهُ الَّذینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَالَّذینَ اُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجٰاتٍ».
اگر انسان به بیماری روانی خودپرستی و دنیاپرستی مبتلا گردد، ایمانش ضعیف شده، عقل و آگاهی اصلی خود را از دست می‌دهد و به نابینایی درونی دچار شده، از تشخیص سود و زیان واقعی و تمیز حق و باطل و زشت و زیبا ناتوان می‌گردد.
آری با خاموش شدن چراغ ایمان در دل، نور پرفروغ حقیقت و واقعیت برای تحصیل حیات عالی در انسان افول می‌کند و هر حقیقت ولو با روشنترین چهره خود از برابر دیدگان او عبور نماید و یا با رساترین کلمات به گوش وی طنین‌انداز شود، دیگر در او مؤثر نباشد. چنان که تبهکاران در قبال سخنان حضرت مولای متقیان و سرور شهیدان حضرت حسین بن علی گفتند: «مٰا نَسْمَعُ مٰا تَقُولُ: ما آنچه را تو می‌گویی، نمی‌شنویم!»
این پندارها و محاسبه‌های نادرست نسبت به حیات عالیه، همیشه ناشی از اختلال مغزی و روانی نیست، بلکه معمولاً در اثر بی‌اعتنایی و سهل‌انگاری نسبت به حیات الهیه و جدی تلقّی نکردن ضرورت شکوفایی استعدادهای انسانی است. امّا وقتی دست اجل نقاب از دیدگان غفلت‌زده او برداشت، به روشنی درمی‌یابد که این پیاله زرّین از اول خالی بوده و جز باده خیال از آن ننوشیده است.
پینگ و دیدگاه ها هر دو بسته شده اند.