رمی جمره، تنفر از پلیدیها 2013/10/03

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: کعبه مصباح الطاهرين

حجاج روز دهم ذیحجه یعنی عید اضحی پس از طلوع آفتاب، از مشعر بسوی منی حرکت می‏کنند در منی سه عمل بر ایشان واجب است: رمی جمره، قربانی، تراشیدن سر یا چیدن مو یا ناخن.
سنگسار کردن خائنین در امم گذشته مرسوم بوده و این عمل اثرات مختلفی بر افراد دارد. سنگسار کننده متنبه می‏شود که از او چنان کاری سرنزند که منتهی به آن سرنوشت شود؛ سنگساز شونده نیز در بدترین حالت به عالم باقی می‏رود و با هر سنگی که به جانب او انداخته می‏شود، تنفر و قوای روحی منفی به روحش القاء شده بیشتر معذب می‏شود؛برای بیننده هم عبرت انگیز است که جرأت ارتکاب به آن را نیابد. اسلام این سنت گذشتگان را احیاء نموده و همان محلی که خائنین را سنگسار می‏کردند محترم شمرد تا حجاج با رمی جمرات متفقاً هر خیانتی را محکوم و تقبیح نمایند.
رمی جمره انداختن هفت سنگریزه است به محلی مانند ستون که جمره نام دارد، اگر سنگ به جمره نرسد، لازم است سنگ دیگری پرتاب کند تا به جمره اثابت نماید.
گویی آن نیرویی که انسان را به بدی و هلاکت سوق می‏دهد، به صورت آن ستون مجسم شده و آدمی در این عمل می‏خواهد بگوید: من دشمن شر و بدی هستم و دلم آکنده از کینه آن است، و چون این دشمنی و مخالفت به حد اکمل در من وجود دارد، نمی‏توانم تنها در اندرون با شر و بدی دشمن باشم، بلکه می‏خواهم در ظاهر و عملاً نیز تنفر و انزجار خود را از شر اظهار کنم، این است که سنگ می‏زنم. دقت در این که سنگریزه به جمره رسد، ما را به هدف دیگری آشنا می‏کند و آن نشانه گیری همه به سوی یک هدف مقدس می‏باشد که همانا مبارزه باجهل و بدی و شر و هر گونه کردار زشت است.