فراغت دل 2013/10/03

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: کعبه مصباح الطاهرين

از دیدگاه معارف عالیه الهی انسان باید بین خوف و رجا باشد، در او نه صرف خوف باشد و نه صرف رجاء، ولی در مقام مقرون به احتضار باید صرف رجاء داشته، نگران نباشد؛ غم و اندوه دنیا و اولاد را از دلش خارج کند تا صدمه‏ای به او نرسد. در این سفر معنوی نیز که به مثابه سفر آخرت است و حضور در پیشگاه الهی است، شخص باید بکلی فارغ از نگرانی از اهل و عیال بوده، به زبان حال و قال گوید « اِلهی وَ عَلَیْکَ خَلَّفْتُ أَهْلِی وَ مَالِی » چه در این موقعیت حساس ممکن است این امور صدمات روحی به انسان برساند. خانواده و آنانی را که مورد علاقه‏اند، به خدا سپارد و مرغ دل را فقط در فضای دوست به پرواز در آورد. دیدگان قلب را جز به کمال و جمال دوست متوجه نکند و به تمام معنا خود را آماده سفر حج یا سفر آخرت نماید.
طوبی’ به حال کسی که سراپرده جانش خلوتگه دوست باشد. دلی شایان خلوتسرای دوست است که از عدم منیت معمور و از می ناب مخمور، آنجاست انتهای مکان و ازل لازمان، ازلی که آن را ابتدا نیست و ابدی که آن را انتهایی، طالق دارالفناء و مطلوق دارالبقاء، مظهر انوار سبحانی و مترنم به ذکر ربانی؛ فارغ از هجر و وصال، وارسته از نقص و کمال.