گسترش عالم انقراض آن 2011/04/11
بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی
کتاب: مبدا و معاد
گسترش عالم و انقراض آن
اینک می‌خواهیم طریق دیگری را که قرآن مجید در این زمینه برای ما نشان میدهد، بررسی کنیم و آن این که در ابتدای خلقت، آسمان‌ها و زمین همه یک چیز فشردهِ و محکم بوده‌اند، ولی در اثر انبساط، تدریجاً وسعت یافته و جهان فعلی را به وجود آورده‌اند. این انبساط هنوز ادامه دارد و تا حدّی ادامه خواهد یافت که در اثر آن، تمام منظومه‌ها و کُرات متلاشی شده به غباری از اتم‌های غیر قابل لمس تبدیل خواهند شد، همچون بالنی که آن قدر باد کنیم که در اثر فشار باد و نازک شدن جِدارش منفجر گردد، یا تکه سنگی که در اثر منفجر شدنِ ذراتش، توده غباری چندین کیلومتر مکعب از هوا را بگیرد.
اکنون قدم به قدم با آیات قرآن مجید و علم پیش می‌رویم: در سوره انبیاء می‌فرماید: «أَوَلَمْ یَرَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ کَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا: یعنی مگر کافران ندانستند که آسمان‌ها و زمین پیوسته و گره شده بود، پس بازشان کردیم».
«رَتق» به معنی پیوسته و گره شده و «فَتق» به معنی باز کردن و جدا نمودن دو چیز متّصل است. بنا بر این آیه، آسمان‌ها و زمین در روز نخستین، پیوسته و گره شده بود و خداوند متعال با انبساط، این جهان فعلی را به وجود آورد.
آیات بسیاری در قرآن مجید هست که خداوند متعال را با جمله «فَاطِرِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ: شکافنده آسمان‌ها و زمین» توصیف می‌کند. «فَطر» به معنی شکافتن است و جمله مذکور که به معنی شکافنده آسمان‌ها و زمین است، نشان میدهد که خداوند متعال با شکافتن هسته ابتدایی، این منظومه‌ها و کرات و کهکشان‌ها را به وجود آورده است.
آیه دیگری از قرآن مجید به ما می‌فهماند که انبساط هنوز ادامه دارد و آسمان، پیوسته در حال گسترش است: «وَ السَّمَاء بَنَیْنَاهَا بِأَیْدٍ وَ إِنَّا لَمُوسِعُونَ: و آسمان را به قدرت خود برافراشتیم و بیگمان ما وسعتدهنده هستیم». «مُوسِعُونَ: وسعتدهنده» از ماده اتّساع است و اتّساع به معنی وسعت دادن چیزی از همه جهاتِ آن است و جمله «اِنّا لَمُوسِعُونَ: ما وسعتدهندهایم» جمله اسمیه است و دلالت بر دوام دارد، یعنی پیوسته گسترشدهندهایم؛ نتیجه این که انبساط ادامه دارد.
علم امروز با آن همه نَخوَت و غرورش، جز آنچه قرآن فرموده چیزی نگفته است و در میان دانشمندان غرب، نظریه «جهان در حال انبساط» منسوب به دانشمندی است، در حالی که این حقیقت را نخستین بار قرآن مجید طرح نمود ولی در اثر عدم توجه، این شهرتِ ظاهر، نصیب او گردید.
حال آیاتی چند از قرآن مجید را بررسی می‌کنیم و خواهیم دید که تحوّلات آینده، از خاموشی خورشید و انبساط و اتّساع عالم، از قرآن سرچشمه خواهد گرفت:
«وَ اِذَا النُّجُومٌ انْکَدَرَتْ: و آنگاه که ستارگان تیره شوند». اگر مراد از نجوم در آیه شریفه سیارات منظومه شمسی باشد، روشن است که به دنبال خاموشی خورشید، سیارات نیز تیره گردند و اگر مرادْ ثوابت باشد، آنها نیز چون خورشیدند که در اثر تشعشع، به سرنوشت آن دچار خواهند شد.
«وَ اِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ: و آنگاه که کوهها به راه افتند». این آیه شریفه صراحتاً به ما خبر میدهد که در آینده کوهها مانند غبار و پشمِ حلاجی شده روان شده، از دور به شکل کوه دیده می‌شوند، لکن جز غباری بیش نیستند و این در اثر انبساط است.
«وَ اِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ: و آنگاه که آبستن‌ها خالی شوند». «عِشراء» شتری را گویند که ده ماه از مدّت آبستنی او بگذرد. بعد این کلمه عمومیّت یافت و به هر حامله، عشراء گفته شد و جمع آن عِشار است، و «تعطیل» به معنی تفریغ و خالی کردن است. در یکی دیگر از آیات قیامت می‌فرماید: «وَ تَضَعُ کُلُّ ذاتِ حَمْلٍ حَمْلَهَا: یعنی در آن روز هر باردارْ بار خود را می‌گذارد». پس معنی آیه چنین می‌شود: آنگاه که آبستن‌ها خالی شوند و هیچ چیز در درون چیزی نماند. هسته‌ها و الکترون‌ها می‌زایند و الکترون‌ها بزرگ شده، پروتون‌های نوین تولید می‌کنند، ولی در آن روز حامله‌ای باقی نماند، ذره‌ای در بطن هسته‌ای، و کُره‌ای در توی کره‌ای باقی نخواهد ماند.
آنچه قرآن مجید در چهارده قرن پیش فرموده، اکنون بشر با پای خود به سوی آن می‌رود، هرچه زمان پیش می‌رود، پایه‌های قرآن محکمتر می‌گردد، آنچه دیروز در نظر مردمِ جاهل افسانه تلقی می‌شد، امروز بزرگترین قهرمانانِ جهان‌شناسی را به اعجاب وا می‌دارد.
تدبّر در قرآن مجید نشان میدهد که جهانِ فعلی در اثر انبساط، در هم ریخته و از هم گسیخته و متلاشی خواهد شد و نقصان سوخت خورشیدها و انبساط و اتّساع جهان، ثابت می‌کند که نظم فعلی جهان، در آینده ناپدید خواهد شد.
پینگ و دیدگاه ها هر دو بسته شده اند.