استیصاء سنّت انبیاء 2010/05/23

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: نبوت و امامت

استیصاء، سنّت انبیاء

هیچ پیغمبری از پیغمبران اولواالعزم از دنیا نرفت مگر این که قائم مقامی در امر امّت گذاشت برای حفظ شریعت که تغیّر و تبدّل در آن واقع نشود. پس حضرت سیّد انبیاء که شریعت او از شرایع آنها اکمل، و زمان بقاء آن اَطوَل و دایره عمومش اَوسَع باشد، چگونه می‌شود که از شیَم و سنن ایشان خارج شده و قائم مقامی برای خود نگمارد؟!

استخلاف و استیصاء حضرت خاتم‌الانبیاء صلی‌الله علیه و آله به مرتبه‌ای از وضوح است که هیچ عاقلی احتمال خلاف آن ندهد.

اگر گویند حضرت پیغمبر^‏(ص) از حال امّت فهمیده بود که تمکین از امامِ منصوب نمی‌کنند، لهذا نصب و تعیین حجت نفرمود، جوابش این است که:

اوّلاً عصیان امّت چنان که نمی‌تواند از بعث نبی مانع شود، هم‏چنین نمی‌تواند از وجود ابتدایی امام ممانعت کند، زیرا که اِضلال ابتدایی معقول نیست، بلکه اضلالْ در اضلالِ مجازاتی است. ثانیاً بر فرض تسلیم این ایراد، فساد مذهب مخالفین ثابت می‌شود، زیرا که این اعتراف است به قابل نبودن ایشان بر امـر خلافت و غاصب بودن ایشان امـر امامت را به تسبیب و تمهید و استعمال حیَل.

به اتفاق همه مسلمین، وجود امام لازم است و به غیر از حضرت علی‌ بن ابیطالب علیه‌السلام، کسی سزاوار این منصب الهی نبوده و دیگران به زور و ستمْ حق او را غصب کردند.

وقتی که ملاحظه کردیم احوال و آثار و احکام انبیاء سلف را و دقّت نمودیم در اقوال و افعال ایشان، در‏می‌یابیم آنچه را که واقع شده است در جزءِ زمانی از زمانِ ایشان، در نَبْذ کتاب و تحریف شرایع و تغییر سنن، حتی از خود امّت پیغمبر صلی‌الله علیه و آله که اگر حجج و اوصیاء نبودند، امّت نمی‌توانستند تحصیل احکام و سنت کنند. پس لابدّ است که آن حضرت به مقتضای حکمت بالغه الهیّه که امّت خود را بی‏وصی و خلیفه نگذارد، خصوصاً بعد از مطلّع شدن به هوی و هوس و اختلاف آراء امّت و شهوات نفسانیّه بعضی از صحابه و مهاجر و انصار که می‌دانست بعد از او چند فرقه خواهند شد.

روی زمین بی‏حجت و بیّنه نمی‌باشد، زیرا که بنای اهل هر زمان، بر استعمال مکایدِ شدیده و حیله‌های غریبه است، که از راه مستقیم حق بر طریق سقیمِ باطل میل کنند. پس واجب است بر حق‌تعالی به مقتضای لطف و حکمت خود، کسی را اختیار کند بعد از نبی که دارای صفات و کمالات او بوده و مردم را به طریق حق هدایت نماید.