شکستن طلسم معاصی 2010/01/21

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: کعبه جانان - جلد چهارم

سالکا در خود فرو رفته‌ای، از خویشتن بیرون آی و قدمی چند فراتر نه تا راه بر تو روشن تر شود. چون به توفیق حق گام در طریق وصال نهادی، به آیات کبرای خداوندی بنگر و خویشتن را در معرض نسیم رحمت او قرار ده که در عصر حاضر این آیات عظمی در حد اعلی درخشانند. امّا دریغا که در قبال این شموس فروزان، راه گم کرده‌ای.
ای سالک چنان که اشاره گردید، از خویشتن درآی، قدم فراتر نه تا طریق وصال مشهود تو گردد و راه از بی‌راهه شناخته شود، امّا سالکا گفتن این حقیقت چه سود که فاقد بصیرتی، چون آن فرد اعمی که حقیقت را نمی‌بیند! مگر این که از فرمان ولی الهی پیروی کنی و حرکات ظاهری و باطنی و آمال دنیوی و اخروی و حتی سخن خود را بر محک الهی آن استاد زنی، تا زشت و زیبا و صحت و سقم بر تو نمایان گردد.
«اَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ وَ لِساناً وَ شَفَتَیْنِ وَ هَدَیْناهُ النَّجْدَیْنِ». خدای تبارک و تعالی در این آیت به دو دیده ظاهر و باطن و به دو لب باطن و ظاهر و لسان ظاهر و باطن اشاره فرموده است. اگر چه وقتی لفظ در ردیف ظواهر به شمار آید، لکن لفظ آیات عظمای الهی چنان است که اگر در باطن و حقیقت آن تفکر کنیم، رنگ باطن به خود می‌گیرد.
خدای تبارک و تعالی زشت و زیبا و خیر و شر را به انسان معلوم می‌نماید و هر کسی به نسبت مراتب تقوی و تزکیه نفس، از باطن برخوردار می‌‌گردد «فَاَمّا مَنْ اَعْطی وَ اتَّقی». در این مقام اگر این معنی حقیقیه در حد کمال تحقق یابد، خدای تبارک و تعالی مشکلات را آسان گرداند «وَ نُیَسِّرُکَ لِلْیُسْری».
درود بر آن سالکین زیبا دل که از استاد و ولّی الهی پیروی کردند و بدین وسیله مراتب بصیرت خود و مراتب نیروی ذائقه و شامه خود را به کمال رسانیدند، در تزکیه نفس کوشیدند و محفل الهی را با حضور خویش بیاراستند، و در هنگام استماع و مطالعه تعالیم عالیه گوش دل فرا داشتند و از جان و دل استقبال نموده، به مضامین و مفاهیم آن عالم و عامل شدند.
امّا آنان که به دیده نفس بر آن نگریستند و آن تعالیم عالیه و معانی باهره را تحقیر نمودند، همچو افرادی که قرآن را جز افسانه‌های قدما ندانستند، در ورطه هلاکت افتاده و در وادی ضلالت متحیر و سرگردان شدند و نتوانستند به عالم نور گام نهند «وَ اِذا تُتْلی عَلَیْهِ آیاتُنا قالَ اَساطیرُ الْاَوَّلینَ»، غافل از این که این کتاب آسمانی «تَنْزیلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمینَ».
ای سالک، باز هم نومید مباش، ابواب رحمت خدا هر آنی گشاده است و هرگز بسته نمی‌‌شود. قبل از اقدام به هر امر خیری، کلید باب نجات و سعادت را به دست گیر و آن طلسم معاصی را درهم شکن و وارد عالَم توبه نصوح شو، که کلید و شرط ورود به عالم قدس، توبه و انابه است.
در قبال ناملایمات و ناگواری‌ها و شداید صبور باش و در رفع موانع این راه کمر همت برمیان بند، و با استمداد از خدا و نیز استمداد از انفاس اساتید الهی، منازل و مراحل این راه را طی کن. بدان منازل طریق قدس را به سه منزل توانی پیمود:
اوّلی نمایش است، که خلیل خدا را گفتند «نُری اِبْراهیمَ مَلَکُوتَ السَّمواتِ وَالْاَرْضِ».
دومی روش است، حضرت موسی را گفتند «اِنْ مَعِیَ رَبّی سَیَهْدینِ» و اشرف کاینات را «اَسْری بِعَبْدِهِ».
سومی کشش است «ثُمَّ دَنا فَتَدَلّی فَکانَ قابَ قَوْسَیْنِ اَوْ اَدْنی».
ای سالک در این آیات خدا تفکر الهی کن. نتایجی را که این تفکر الهی ارائه می‌دهد، در حقیقت اوامر و احکام خداست، به آن اوامر و احکام عالم و عامل باش. در این مقام است که منشور و طغرای سعادت و وصال ترا نصیب آید. ای سالک در این موفقیت صبر جمیل باید «فَاصْبِرْ صَبْراً جَمیلاً».