زاد راحل 2008/01/05

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: کعبه جانان - جلد اول

اول- زاد راحل

برای سالک طریق حق، چیزی که به منزله زاد راحل است، ‌ایمان به خداست. ایمان به خدا نسبت به آثار دنیوی و اخروی و ظاهری و باطنی که بر آن مترتّب می‌شود، مراتب مختلف دارد. آثار دنیوی مربوط به این عالم است ولی آثار اخروی موقوف است بر یک رابطه روحانی و اعتقاد قلبی.

سالک نمی‌تواند بدون ثبات بر ‌ایمان سلوک نماید و به مقصود رسد. ثبات ‌ایمان عبارت است از حصول جزم، و تا این جزم با ‌ایمان مقارن نشود، طلب کمال، صورت نبندد.

سالک باید صدق و اخلاص را شعار خود سازد. صدّیق کسی است که در تمام حالات و صفات و اقوال و افعال، راستی او را ملکه باشد. مراد از اخلاص آن است که سالک ‏هرچه گوید و ‏هرچه کند، محضِ تقرّب به حق‌تعالی باشد و هیچ غرضی از اَغراض دنیوی و اخروی مانند جاه و مال یا طمع رستگاری و نجات از عقاب نباشد، زیرا همه ‌اینها در مقام اخلاص، شرک خفی هستند. خلوص وقتی حاصل می‌شود که مؤمن هر عمل نیک را از خود نبیند، بلکه موهبت الهی داند که این عمل را حق‌تعالی به دست او جاری ساخته و به زبان قال و حال گوید: «لاٰ حَوْلَ وَ لاٰ قُوَّهَ ‏اِلاّ بِاللهِ: هیچ جنبش و نیرویی نیست مگر به یاری خدا».

ایمان در هر کس عبارت است از پیوستگی او به آفریننده خود. برای این پیوستگی مراتبی است و بالاترین مرتبه آن، درجه معرفت شهودی است که حق‌تعالی اِفاضه می‌فرماید به دل­های مُستعدّه و لایقه. در این مقام است که برطرف می‌گردد حجاب‌های ظاهری و باطنی و مکشوف می‌شود حقایق؛ چنان که در عالم خواب به جهت برطرف شدن حجاب بدن تا حدّی و بعضی ازحجاب‌های دیگر، برخی از حقایق مکشوف می‌شود، برای سالکین راه حق، شهود حقایق به دیده باطن حاصل می‌شود در حال بیداری. حصول و وصول این مقام صورت نبندد مگر به تخلیه وجود از صفات حیوانی، چنان که عارفان کوی حق فرموده‌اند: از صفات حیوانی بمیرید و به صفات الهی زنده شوید.