ضعف نفس 2008/09/23
بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی
کتاب: کعبه جانان - جلد دوم
ضعف نفس
رذیله دیگر، ضعف نفس است. علامت این صفت خبیثه عجز و زبونی و اضطراب است در وقت وقوع حادثه یا نزول بلیه و متزلزل شدن به هر ناملایم جزئی. صاحب این صفت در پیش ارباب بصیرت خوار و بی‌مقدار است و لازمه آن ذلت و عدم مهابت است و کناره جستن از کارهای بزرگ و امور عالیه و مسامحه در امر به معروف و نهی از منکر و اضطراب و تزلزل به اندک چیزی از بلاها. پیوسته قلب او مضطرب و لرزان و همیشه از حوادث دنیا خائف و ترسان است، هر ساعت در تشویشی و غمی و هر لحظه در بیمی و المی.
در خبر است که بنده مؤ‌من از ذلت نفس بری است. حضرت صادق (ع) می‌فرماید: خداوند متعال بنده مؤ‌من را در هر کاری اختیار داده لیکن اجازه نفرموده که خود را خوار و ذلیل نماید «وَ لِلهِ العِزَّهُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلمُؤمِنینَ» پس بنده مؤ‌من باید همیشه خود را عزیز بدارد وذلیل ننماید. مؤ‌من باید از کوه محکم‌تر باشد، چه به تیشه از کوه چیزی توان شکست اما از دین و ایمان مؤ‌من چیزی شکسته نشود.
ضد این صفت، عزت نفس و محکمی دل است و آن، تحمل اموری است که بر او روی آوَرد که مانند گیاه ضعیف از هر بادی نلرزیده چون کوه استوار باشد. در خبر است که مؤ‌من صاحب صلابت و مهابت و عزت است. حضرت باقر (ع) فرموده که خداوند متعال به بنده خود سه خلعت کرامت می‌فرماید: عزت در دنیا و آخرت، ظفر در رستگاری دنیا و آخرت، و مهابت در دل ظالمین و اهل معصیت.
این صفت شریف، افضل بیشتر صفات و سرآمد اکثر ملکات است. صاحب آن نه از دوستی ابنای روزگار شاد و نه از دشمنی ایشان بیمناک است، نه از مدح ایشان خرم و نه از مذمت ایشان غمناک است. حضرت امیرالمؤ‌منین (ع) می‌فرماید: اگر همه عالم شمشیرها کشند و به پشتیبانی هم روی به من آرند، تفاوتی در حال من نکند.
هر کسی را که این صفت عنایت گردید، صحت و مرض بلکه موت و حیات در نظر او یکسان است، از گردش روزگار و تقلب لیل و نهار مطلقاً متأثر نگردد. این ملکه فاضله صفتی نیست که هر کسی بتواند به آن رسد، و چشمه‌ای نیست که هر کسی از آب آن بنوشد، و سراپرده‌ای نیست که هر فردی گرد آن بگردد. میدانی است که جز دلیران معرکه مردانگی در آن جولان نکنند، و راهی است که جز نامداران وادی شیر دلی در آن قدم ننهند.
پینگ و دیدگاه ها هر دو بسته شده اند.