آزادی از بند خرافات 2013/10/03

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: اسارت، جهاد، آزادی

نوع دیگر «آزادی» از نظر اسلام، آزادی عقل از بند اسارت خرافات و اوهام است. اسلام این وظیفه خطیر را وقتی بعهده گرفت که جهان بشریت در گرداب اوهام و خرافات فرو رفته بود،. خرافاتی که قسمتی از آن را خود مردم بوجود آورده و به خدایان مصنوع خویش نسبت داده و قسمتی را نیز کاهنان ساخته و به خدای تعالی نسبت می‏دادند، و این ناشی از جهالتی بود که «عقل» در دوران کودکی در آن می‏زیست.
اسلام در ضمن وظایف خود این وظیفه را نیز بعهده گرفت تا با خرافاتی که پیرامون خدایان مصنوعی و افسانه‏های یهود و کلیسا و کاهنان بود، مبارزه کند و خلق را به خالق حقیقی متوجه سازد.
اسلام هیچگاه خرافات را وسیله ایمان به خدا قرار نداده و در راه ایمان به خدا مردم را از فرا‏گرفتن علوم منع ننموده، بلکه بیش از سایر ادیان بشر را به تحصیل علوم تحریص و ترغیب نموده است، و هر حقیقت علمی که مکشوف شده و هر نفع مشروعی که بچنگ او افتاده آن را عنایت و توفیق الهی دانسته است.
ما از کسانی که پنداشته‏اند حلّال همه مشکلات تنها «علم» است و قوانین و مقررات اسلامی ارزش و تازگی خود را از دست داده و به بایگانی های تاریخ در پیوسته، سؤال می‏کنیم که:
آیا بشر در این عصر علمی از بند اسارت خرافات رهایی یافته و یا از ظلم و بیداد جباران آزاد شده و از طغیان غرایز و غوغای شهوات به آسودگی رسیده؟
امروز نصف کره زمین همچنان در ظلمت به سر می‏برند و عده کثیری در هندوستان و چین و سایر نقاط زمین به بت، ستایش و نیایش می‏کنند.
در مقابل آن بت پرستان ، عده کثیری نیز به بت دیگر ستایش می‏کنند که خطرش از آن بت ها کمتر نبوده، بلکه بیشتر است و آن بت خطرناک در عصر حاضر بنام «علم» خوانده می‏شود.
ایشان می‏گویند و چنین عقیده دارند که خدای یگانه و معبود یکتا «علم» است، و باید همه طرق معرفت بجز طریق علم مسدود شود . این عقیده سبب انحراف مردم بوده و آنان را در افقی محدود ، محبوس نموده و جولانگاه مواهب و مشاعر بشری را در میدان فعالیت علوم تجربی و حواس ظاهر محصور و محدود می‏کند.
شک و تردیدی نیست که علم یکی از وسایل و طرق معرفت بوده و کاروان بشریت را تا مسافت های زیادی در راه ترقی پیش برده است، لیکن نه چنان است که «علم» بدون «ایمان» حلال مشکلات جهان باشد.
این میدان به هر اندازه هم که وسیع باشد نسبت به نیروهای باطنی بشر بسیار ناچیز است، و به هر پایه‏ای هم که بلند باشد کوتاه‏تر از ارتفاعی است که بشر می‏تواند با بال و پر ایمان و عشق بر اوج و قله آن صعود کند.