آداب ظاهری زیارت 2010/08/05

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: نبوت و امامت

آداب ظاهری زیارت

آداب ظاهری زیارت بسیار است، از جمله بزرگان فرموده‌اند: در سفر زیارت، مستحب است زائر غسل کند و در راه ترک کلام دنیوی نماید. برای زیارت هر امام، غسلی به جای آرد و جامه پاک و پاکیزه و سفید بپوشد. در وقت رفتن به روضه مقدسه، گام‌های خـود را کوتاه بردارد و بـه آرامـی و وقـار سِیر کند، سر به زیر انداخته به بالا و اطراف ننگرد، خود را خوشبو کند، غیر از زیارت حضرت سیدالشهداء(ع).

در وقت رفتن به حرم مقدسه، به تسبیح و تهلیل و تمجید و تکبیرِ حق‏تعالی مشغول شود و صلوات بر محمد و آل او فرستد. دم دَرِ حرم ایستاده اذن دخول طلبد و سعی کند در تحصیل رقّت قلب و خاضع و خاشع شود. تفکر کند در عظمت و جلالت صاحب مرقدِ شریفه که ایستادن او را می‌بیند و کلام او را می‌شنود و سلام او را پاسخ می‌دهد. مقدّم دارد پای راست را در موقع داخل شدن به حرم، و مقدّم دارد پای چپ را در وقت بیرون آمدن از حرم.

مستحب است که زائر خود را به ضریح بچسباند به شرط آن که مزاحم دیگران نشود و آداب شرع را رعایت کند. توهّم این که دور ایستادن ادب است، وَهْم است مگر این که نتواند آداب شرع را رعایت نماید یا مزاحم دیگران شود، در این صورت بهتر است که از دور زیارت کند؛ در خبر آمده که: خود را به ضریح بچسبان و ضریح را بوسه کن.

بهتر است که پشت به قبله و رو به مرقد مطهّرْ زیارت خوانده شود. بعد از فارغ شدن از خواندن زیارت، گونه راست را بگذارد روی ضریح و دعا کند و بعد گونه چپ را گذاشته و دعا نماید و توبه و استغفار کند و در وقت خواندن زیارت، صوت خود را بلند نگرداند.


پینگ و دیدگاه ها هر دو بسته شده اند.