افراط شهوت 2008/10/05
بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی
کتاب: کعبه جانان - جلد دوم
افراط شهوت
پیش از این به طریق اجمال شرحی بر مذمت حرص و آز در طلب لذت از مأکولات ومشروبات بیان شد.
حرص بر شهوت از بزرگترین اسباب نقصان دیانت و ضعف و لاغری بدن و اتلاف مال و اضرار عقل و از بین رفتن آبرو است. علاج آن انصراف فکر و خیال است از محبوب مادی به قدر طاقت، و اشتغال به علوم دقیقه و مجالست با همنشینان فاضل و تسکین قوه شهوت به استعمال عوامل مشروعه و خودداری از طعام و شراب به حد‌ی که قوای بدنی را ضعفی رسد، به شرطی که منجر به سقوط نشود.
سرور اتقیأ حضرت علی (ع) فرموده: صبر دو قسم است، یکی به وقت مصیبت و نزول بلیت که بنده در تحمل صعوبت آن طریق مردانگی پیش گیرد. دیگری منع نفس بهیمی است از ارتکاب به معصیت و امر نامشروعی که رو نماید و در تجر‌ع مرارت ترک آن، دندان صبوری بر جگر نهد.
و نیز آن بزرگوار می‌فرماید ذکر دو قسم است: یکی چون حرامی پیش آید از آن منصرف شده از خدای خویش یاری طلبد، و به نفس خودکام که به لذت حرامی دیده هوس گشاده، خشم الهی را یاد نموده ترک آن معصیت نماید. دیگری چون مصیبتی پیش آید یاد حق کرده رضا به قضای او دهد.
حضرت رسول اکرم (ص) فرمود: ورع و پرهیزکاری را رعایت کن که ورع، زینت مؤ‌من و ستون دین است و انسان به کمند ورع به اوج مرتبه مقربین صعود نماید. همچنین آن حضرت فرمود: ورع مانند کشتی است، همچنان که در دریا جز کشتی‌نشینان از ورطه هلاکت نجات نیابند، انسان نیز بدون ورع از امواج هوس‌های نفسانی و غرقاب هلاکت به ساحل نجات نرسد.
حضرت خاتم الانبیأ (ص) می‌فرماید: بنده‌ای که دست به دعا برداشته و نیاز خود را از درگاه الهی مسئلت نماید، در حالی که خورش و پوشش او از طریق حرام باشد، چگونه دعای او مستجاب شود؟! و نیز فرموده: اگر کسی از امت من ترک شهوتی از شهوات دنیا کند، خداوند متعال او را از فزع اکبر ایمن گرداند. حضرت صادق (ع) فرمود: ترک لقمه‌ای از حرام نزد حق تعالی از دو هزار رکعت نماز سنتی خوشتر است.
حضرت حسین (ع) فرموده: یکی از اصول کفر، طمع است که بال همت آدمی را بسته و از طیران به اوج عزت محروم نموده‌است. طمعکار غافل است که ابواب حاجت‌گزاری خدای رحمان هر آنی گشاده، و پیک ناله خرد و بزرگ را برای عرض مطالب دو جهانی بارداده، و جذبه رحمتش از گریبان احتیاج بندگان دست بردار نیست.
طمع و سؤ‌ال، داس محامد خصال بوده و اعظم شداید است. خوشا به صاحب‌همتانی که چشم طمع از احسان خلق دوخته و خار و خس یاری دیگران را به آتش استغنا سوخته‌اند. ایشان هرچند فقیر و تنگدست باشند، در شمار اغنیأ و سلک توانگران محسوبند. حضرت رسول اکرم (ص) فرمود: بی‌نیازی به بسیاری مال نیست، بلکه بی‌نیاز کسی است که نفس او غنی باشد.
ای دل شوم خودکام که اسیر نفس گشته‌ای، ای بی‌تمیز حلال و حرام، ای مجوس آتشکده حرص و آز، ای محبوس زنجیر آرزوهای دور و دراز، تا چند پشت به فرمان خدا کنی و گنجینه دل از نقد ورع تهی گردانی و راه هوی و هوس روی و از طی مراحل تکلیف بازمانی و همای همت را چون کرکس به مردارخواری اندازی؟ سعادتمند کسی که دست حرص و آز از دامن لذات نفسانی کشیده و مرغ روحش از تنگنای قفس هوس رهایی یافته و در اوج علو همت و فضای روحانیت به پرواز آید.
پینگ و دیدگاه ها هر دو بسته شده اند.