رجعت در زمان ظهور 2011/04/03

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: مبدا و معاد

رجعت در زمان ظهور

اخبار بسیار از حضرات ائمه اطهار‏(ع) وارد شده است که در قیام حضرت حجّت‌‏‏(ع)، عدّه‌‏ای از دوستان ما زنده شده و از دیدن دولت حقّه شاد خواهند شد، و نیز زنده می‌شوند عدّه‌‏ای از دشمنان و فُجّار که آن حضرت از ایشان انتقام می‌گیرد.

هیچ عاقل در این مطلب شکّ ‌‏نمی‌کند که رجعت مقدور الهی است، چنان که در اُمم سابقه نیز واقع شده، مانند رجعت حضرت عُزَیر و اصحاف کهف و غیر آنها.

اثبات رجعت با ظواهر اخبار ثابت نشده است که تَطَرُّق تأویل بر آنها ممکن باشد، بلکه کفایت می‌کند بر اثبات آن، آیات صریحه و اجماع علمای شیعه، و قول اولیا هم مؤید و مُعتَضِد آن است.

شرطی از شروط مقبولی عبادت، اعتقاد و ایمان به امامت است، چنان که حضرت رضا‏(ع) فرمود: «مَن قَالَ لا اِلهَ اِلاَّ اللهُ دَخَلَ الجَنَّهَ بِشَرطِها وَ شُرُوطِها وَ اَنَا مِن شُرُوطِها: هر که بگوید معبودی جز خدا نیست، وارد بهشت گردد به شرط و شرایط آن، و من از جمله آن شرایط هستم». بدان ملاحظه، حضرت قائم سلام الله علیه، شرطی از شرایط مُعین توحید بلکه در حقیقت، کلیه شروط مُعین توحید می‌باشد، و سعادت جاودانی در معرفت قلبی به آن حقیقت الهی است و بس، صلوات خدا بر آن مُعین‌‏ شجره طیبه توحید و نور درخشنده وادی ایمن و جامع کمالات صوری و معنوی باد.

اما کیفیّت رجوع بنا بر آنچه از اخبار صحیحه معلوم می‌شود، مؤمنین لبّیک گویان از قبور خویش برمی‌خیزند و به سوی مطلوب می‌شتابند و در آن عصر درخشان، مُضمَحِل گردند مُخِلّون، و هلاک شوند کاذبون، و نجات می‌یابند مقرّبون.

رجعت برای همه اولیا عصر غیبت کبری و عدّه‌ای از مؤمنین محضْ و کفّار محضْ است و برای غیر مؤمن محض و غیر کافر محض نیست، بلکه ایشان تا روز حشر اکبر در عالم برزخ باقی خواهند ماند.

آن حضرت، پاک خواهد نمود روی زمین را از کفّار و فجّار و منافقین، ولی وقتِ ظهور آن حضرت معلوم نیست و آن مکتوب است نزد حق‏تعالی، و کسی که توقیت نماید کاذب است، حتی حضرات ائمه اطهار علیهم‏السّلام‏‏ نیز توقیت نفرموده‌اند.

استعجال در این امر، تعجیل امر خدا را لازم نگرفته است، لیکن استدعای فرج حضرت قائم سلام الله علیه از ناحیه حقّ، امری است مطلوب و موجب ثواب عظیم و اجر جزیل است.

حضرات ائمه اطهار علیهم‏السّلام‏‏ فرموده‌اند ما توقیت نمی‌کنیم و این امر داخل در اسرار و مُغَیَّبات الهی است و احدی را بـر آن علم نیست و خداوند متعال وقت آن را از مردم، بـه مصلحتی پنهان و مستور گردانیده است.

از جمله آیات دالّه به رجعَت، این آیه شریفه است: «وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ: و در حقیقت در زبور پس از تورات نوشتیم که، زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد». حضرت امام محمّد باقر‏(ع) فرماید: مراد از عباد در این آیه شریفه که وارث زمین می‌شوند، یاران حضرت حجّت‌‏ بن الحسن العسکری‏(ع) است. نیز در تفسیر این آیه شریفه، علمای عامّه و خاصه اتفاق کرده‌اند بر این که حضرت رسول اکرم‏(ص) فرمود: نمانَد اگر از عمر دنیا مگر یک روز، خداوند متعال به قدری آن روز را طولانی کند که شخصی از اهل بیتم را برانگیزاند تا روی زمین را از عدل و داد پر کند، آن وقت است که مؤمنین و صالحین وارث زمین می‌گردند.


پینگ و دیدگاه ها هر دو بسته شده اند.