توبه ، بیداری روح 2008/04/23

بیان شده توسط استاد علی الله وردیخانی

کتاب: کعبه جانان - جلد اول

توبه، نوعی انقلاب حال و تحوّل است که در سالک پیدا می‌شود. گاه افرادی در عالم بیداری یا در عالم خواب، یا میان خواب و بیداری چیزهایی می‌بینند یا می‌شنوند یا احساس می‌کنند که آنان را چنان منقلب می‌سازد که از خط زندگی عادی برگشته، سالک طریق حق می‌گردند؛ این در حقیقت جذبه‌ای است که ‌ایشان را مانند کوکب هدایتی به راه صواب سوق می‌دهد.

سالک در قدم اول سرگردان است زیرا محرک او احساس نیاز به رفع نقص است، لکن راه و رسم آن را نمی‌داند؛ هدف روشن و اطمینان بخش ندارد مگر این که به وسیله راهبری الهی او را اطمینان حاصل آید. پس مبدأ نجات و آغاز حرکت به سوی کمال، طلب است. گرچه خدای تعالی فیّاض است، ولی شرط اِستفاضه، طلب است.

توبه بیداری روح است از غفلت و بی‌خبری، تا انسان از راه­های ناصوابی که پیموده باخبر شود و از گذشته بد خود منزجر گردد، به طوری که ترک معاصی نموده با تصمیم قاطع، دیگر گرد آنها نگردد.

کسی که می‌خواهد راه خدا رود باید ارشاد را از خود آغاز کند. در مرتبه اول توبه نماید یعنی علیه نفس امّاره خود قیام کرده و با آن به مبارزه ظاهری و باطنی پردازد، و‏اِلاّ چگونه می‌تواند سایرین را ارشاد کند؛ حضرات پیشوایان عظام الهی چنین کردند.

اقبال نفس به سوی توبه با رعایت شرایطی است:

اول – ملاحظه آیات و اخبار وارده در خصوص اِنذار و تخویف گنهکاران.

دوم – ملاحظه حال مُذْنِبین تائب.

سوم – ملاحظه عقاب قَهّاری او در دنیا چنان که بر امت حضرات انبیاء سَلَف اتفاق افتاده.

چهارم – ملاحظه احکام صادره در خصوص معاصی کبیره.

پنجم – تفکر در وجود و قدرت و عظمت و رحمت خالق متعال که اوست سزاوار حمد و پرستش.